Մի ընտանիքի պատմություն. Հադրութից Նոր Նորքի «ամրոց»

Պատերազմի ժամանակ Արմինեի երկու որդիները` Ավետիսն ու Արցախը, պայմանագրային զինծառայողներ էին:

30-ամյա Ավետիս Ավետիսյանը պատերազմից 15 օր առաջ էր ամուսնացել։ Նա զոհվել է 2020-ի հոկտեմբերի 10-ին ԱԹՍ-ի հարվածից:

Արմինե Ավետիսյան. «Հարսս` Ռայիսաս, ինձ հետ եկավ, չմնաց ոչ մի տեղ, չգնաց: 15 օրվա ծանոթ էինք, բայց ոնց որ մայր ու աղջիկ լինեինք…»:

Ռայիսա. «Ամուսնուս մահից հետո շատերն ասում էին՝ մի՛ մնա այդ ընտանիքում, գնա՛, կյանքդ նորի՛ց դասավորիր,
բայց ես իմ կյանքի կեսից երեխա էի սպասում ու երբեք չէի հրաժարվի այս ընտանիքից»:

Երիտասարդ այրին այժմ զբաղվում է ոչ միայն իր արդեն մեկ տարեկան դարձած որդու, այլեւ ընտանիքի մյուս երեխաների դաստիարակությամբ:

Արմինեի 55-ամյա ամուսնու` Հմայակի դաժան մահը ցնցել էր ընտանիքին, որն այդ պահին արդեն Հայաստանում էր:
Նա մնացել էր Նորաշենում, որ պաշտպաներ նոր ամուսնացած որդու գույքը: Գյուղ մտած թշնամին Հմայակին տանջամահ է արել:

Ռայիսան ասում է` տխուր է, որ իր փոքրիկը երբեք չի տեսնի հորը եւ պապիկին, բայց նա կիմանա, թե ովքեր էին նրանք եւ ինչի համար են զոհվել:

Ընտանիքի երեխաներից երկուսն արդեն դպրոցահասակ են, մեկը` Արենը, մանկապարտեզ է գնում:

Երեխաները բազմաթիվ նոր հետաքրքրություններ են գտել:

Բակում արդեն ցոգոլ քաղելու ժամանակն է:

5-ամյա Արենը տուն շուտ է վերադառնում։ Պատուհանի մոտ սպասում է ավագ եղբայրների վերադարձին:

Կորսված սեփական տնից հետո 12-րդ հարկի ժամանակավոր բնակարանը երեխաների համար դարձել է ապահովության բարձր ամրոց:

Արմինե Ավետիսյան. «Մենք փորձում ենք հաղթահարել մեր ցավը, մեր կորուստները, չենք մոռանում անցյալը,
բայց պետք է փորձենք արդեն առաջ նայել եւ ապրել: Ուղղակի մեզ մի քիչ օգնություն է պետք»:

Արմինեն թոռների` 10-ամյա Արսենի, 8-ամյա Արմենի, 5-ամյա Արենի եւ 1 տարեկան Արեգի հետ:

Անի Գեւորգյան

Լրագրող, լուսանկարիչ, Խոսքի ազատության մրցանակի դափնեկիր։ Մասնակցել է լուսանկարչական ցուցահանդեսների ՄԱԿ-ի կենտրոնակայանում (Նյու Յորք) եւ ժնեւյան գրասենյակում, Եվրոպայի պալատում (Ստրասբուրգ), Փարիզում, Հռոմում, Բեռլինում, Վիեննայում եւ այլուր։