Բանաստեղծները գրում են ուժեղ բանաստեղծություններ։ Թույլ գործեր էլ են ստեղծում, պատահում է։ Բոլոր բանաստեղծների՝ նույնիսկ Թումանյանի, Չարենցի, մյուսների, թույլ բանաստեղծություններն ավելի շատ են։ Բնական է, բանաստեղծն ամեն օր չի կարող հանճար լինել։ Բանաստեղծն ամեն օր պետք է «մարզավիճակում» լինի, ամեն օր զգա իր բանաստեղծ լինելը։
Հաճախ ուժեղն ու հանճարեղը գնահատվում է ոչ թե օբյեկտիվորեն, այլ նշանակվում՝ ըստ հասարակական պահանջի։ Չարենցի «Տաղ անձնական»-ը կամ «Քամին» կուռ, ամուր ստեղծագործություններ են, բայց նշանակվածը «Ես իմ անուշ Հայաստանի»-ն է։ Ինչո՞ւ։ Որովհետեւ ականջահաճո, պաթետիկ ասելիք [0:47-ից] ունի, մի քիչ էլ, թող ներվի ասելը՝ ռաբիս է։
Այս առումով մոռացված կամ արհամարհված է Չարենցի «Պատմության քառուղիներով»-ը։ Ո՞վ կուզի կարդալ կամ արտասանել հետեւյալ տողերը.
Զարմանալի՜ թեթև, զարմանալի՜ անդեմ՝
Մերկության պես տկլոր ու անանցյալ…»։
Նույնպես ոչ ոք չի ցանկանա կարդալ կամ արտասանել Արմեն Շեկոյանի «Պահածո բրածո» բանաստեղծությունը, որը Չարենցի երկարաշունչ պոեմի 8-տողանոց համառոտագրումն է։
«Մենք խրվել ենք ես կյանքի մեջ,
Էս պաղի ու էս տաքի մեջ,
բիբլիական էս ծակի մեջ,
պապենական էս քաքի մեջ…
Ոտից գլուխ հնամենու
գարշահոտ է՝ ճանճը վրան…
Էլ ինձ լսել չե՞ք կամենում,
քննադատներ մեր նաիրյան»։
Ցավոք, երկուսն էլ արդիական են ու դեռ երկար չեն կորցնելու ուժը, քանի դեռ ազգովի տարուբերվում ենք անխոհեմ վարքի, պարտությունների եւ «33-մետրանոց Հիսուս» սնապարծության միջակայքում։
Այսօր Արմեն Շեկոյանի հիշատակի օրն է։ Ցավալի է, որ արդեն մեկ տարի մեզ հետ չէ։ Առավել ցավալի է, որ ստիպված ենք նրան հիշել ա՛յս բանաստեղծությամբ։
Իմ կրոնն ու դավանանքը խոսքն է։ Ուժին, սպառազինությանը, քաղաքական խարդավանքներին ու նման բաներին չեմ հավատում։ Պետք է խոսենք, համոզենք իրար, եթե անգամ դա անհնար է թվում։