Փաշինյանից բացի Հայաստանում չի եղել ոչ մի առաջին դեմք, որը պատմական Հայաստանի մասին է խոսել / խոսում, որը հայդատականությունը դրոշ դարձրած ծափահարություններ է կորզել։
Անգամ Ռոբերտ Քոչարյանը, որ ցեղասպանությունը դրեց մեր արտաքին քաղաքականության հիմքում, որ խոսում էր հայ եւ թուրք ժողովուրդների գենետիկ անհամատեղելիության մասին, այդքան հեռուն չի գնացել։
Փաշինյանը միակ առաջին դեմքն է, որը Սեւրի պայմանագիր է թափահարել, չհասկանալով, որ դա իր մեջ հարեւան երկրի նկատմամբ տարածքային պահանջ է պարունակում, որը հայտարարել է, թե Ղարաբաղը Հայաստան է եւ վերջ, չհասկանալով, որ դա կարող է բանակցություններից հրաժարում դիտարկվել։
Փաշինյանը տարիներ առաջ պտտվել է մի միջավայրում, որտեղ շատ լավ հասկացել են հայդատականությունը պետական քաղաքականություն դարձնելու վտանգները, որտեղ եղած պետությունն ավելի են կարեւորել, քան պատմական արդարության մասին զրույցներն են, որտեղ հարեւանի հետ փոխզիջումներով հաշտության գնալը հաջողության գրավական են համարել։
Այն, ինչ այսօր նա որպես նորույթ ու հայտնագործություն է փորձում ներկայացնել՝ լսել ու տեսել է վաղուց։ Ավելին՝ ընդունել է այդ մտքերն ու որպես դրանց կրող է ներկայացել։
Մի պահից, բայց, հասկանալով, որ հայդատականությամբ ու ոչմիթիզականությամբ քաղաքական գործչի ճանապարհ հարթելն ավելի հեշտ է, սկսել է ներկայանալ որպես է ոչմիթիզական ու որպես հայդատական։
Հիշենք 2015-16-ից հետո նրա «խրոխտ» ելույթները։
Այդպես նա եկավ իշխանության ու այդպիսին, ցավոք, մնաց, երբ արդեն իշխանավոր էր։
Իրականում Փաշինյանը չի հասկացել է, որ սխալ ճանապարհով է ընթացել, եթե հասկանար, այլոց մատնացույց անելու փոխարեն կխոսեր իր եւ միայն իր մասին։ Նա ենթարկվում է հերթական թելադրանքներին։ Սա Ադրբեջանի պարտադրանքով նոր Սահմանադրություն գրելու ու Հռչակագիր փոխելու շարունակությունն է։
Ցավն այն է, որ Փաշինյանը չի գիտակցում, թե իր այս ելույթներով ինչ հարված է հասցնում մեր պետությանը։ Իսկ չի գիտակցում, որովհետեւ պետական գործչի որակներ չունի։
Պետական գործչի որակների իսպառ բացակայության պատճառով էր նա 2020-ին Սեւրի պայմանագիր թափահարում։ Նույն որակների բացակայության պատճառով է նա այսօր պատմական եւ իրական Հայաստանների մասին այս արհեստական զրույցը մեր օրակարգ խցկել փորձում ու մեր երկիրը ռեւանշիստական ներկայացնում։
Իրավապաշտպան, հասարակական գործիչ` խորհրդային այլախոհի տպավորիչ կենսագրությամբ։ 2004-ին ստեղծել է «Իրավունքի եւ ազատության կենտրոնը», որի հիմնադիր ղեկավարն է։ Հրապարակել է հայ այլախոհության պատմությունը ներկայացնող երկու գիրք՝ «Այլախոհությունը խորհրդային Հայաստանում» եւ «Քաղբանտարկյալի պատմություն»։