Վիկտորյա Պետրոսյանը պատմում է Արցախում ապրելու իր գիտակցված որոշման, դժվարությունների և տեղահանության մասին։ Արցախում երբեք հարյուրտոկոսանոց խաղաղություն չի եղել, ընդգծում է նա, սակայն նույնիսկ այդ պայմաններում նա երբեք չի հրաժարվել այն մտքից, որ Արցախը պետք է բարգավաճի։ Չնայած պատերազմական գոտում ապրելու վտանգներին՝ Վիկտորյան իր փոքրիկ երեխաների հետ 2020 թվականի պատերազմից հետո վերադարձավ Արցախ, նույնիսկ համարձակություն ունեցավ երրորդ երեխային ունենալու։ Հստակ գիտակցելով, որ իր որոշումները որոշակի վտանգներ էին կրում իր երեխաների համար՝ նա կարծում էր, որ անհրաժեշտ է ամուր մնալ և պայքարել հանուն Արցախի վերականգնման։