Մի ընտանիքի պատմություն. «Հիմա տարածքը չկա, բայց կան մարդիկ»

Հարություն Թադեւոսյան. «Մեր գյուղը միշտ թիկունք է համարվել, ապահով տեղ: Միշտ իմացել ենք, երբ էլ պատերազմ լինի, ոնց էլ այն ավարտվի,
մեր գյուղին ոչինչ չի լինի: Բայց այս պատերազմում թիկունք հասկացողություն էլ չկար, ամբողջ Արցախն առաջնագիծ էր»:

17 տարեկան Հելենը, 15 տարեկան Ջիվանը, 13 տարեկան Լիլիթը, 11 տարեկան Տիգրանը, 9 տարեկան Հիլդան,
7 տարեկան Մանանը եւ 5 տարեկան Անգելան ծնողների հետ ապրում են երեք սենյականոց հանրակացարանում:

Երեխաներն ասում են` իրենց գյուղն ու տունը շատ են կարոտում, բայց Երեւանում զբաղմունք գտնելն ու սովորելն ավելի հեշտ է:

Հարություն Թադեւոսյան. «Քառօրյա պատերազմում գյուղապետներին զորակոչել էին, բայց հետո հասկացան` դա սխալ է, այդպես տեղում
չի ստացվում պաշտպանություն կազմակերպել: Այս պատերազմում համայնքապետները մնացին թիկունքում, այնտեղ էին կարեւոր գործեր անում»:

Հարություն Թադեւոսյան. «Այնտեղ ես օրինական զենքեր ունեի: Քանի որ շատ էի բացակայում, զենքերս լիցքավորել ու տվել էի տղաներիս,
որ եթե մի բան լինի, իրենց տունը պաշտպանեն»:

Թշնամին Գանձա համայնք չի մտել, բայց գյուղի վրա անընդհատ ԱԹՍ-ների բեկորներ էին ընկնում:

Համայնքապետի կինը՝ Հերմինե Հովհաննիսյանը, Գանձա գյուղի դպրոցի տնօրենն էր:

Նա գյուղից հեռանալիս իրենց ծառերի տերեւներից է բերել, չորացրել ու պահում է որպես հիշատակ:

Աղջիկները շատ չեն խոսում, միայն ասում են, որ այժմ պարտաճանաչ դպրոց են գնում եւ կենտրոնացել են լավ կրթություն ստանալու վրա:

Ընտանիքի հայրն ասում է` երազում է, որ բոլոր յոթ երեխաները բարձրագույն կրթություն ստանան, բայց այժմ, երբ իրենք կորցրել են ամեն ինչ,
դեռ չեն պատկերացնում, թե ինչպես են կարողանալու դրա համար անհրաժեշտ գումար գտնել:

Հերմինե Հովհաննիսյան. «Շատերը հիմա մեզ ասում են` լավ է, այն ժամանակ գյուղում էիք ապրում, հիմա եկել եք քաղաք:
Բայց նրանք չեն հասկանում, թե ինչ է նշանակում կորցնել ամեն ինչ»:

Հերմինե Հովհաննիսյան. «Երբ վերջին անգամ մեր տանն էի, փոշիները մաքրեցի, հավաքեցի: Շատերը հեռանալիս իրենց տները հրդեհեցին կամ քանդեցին,
իսկ մենք դուռն ուղղակի փակեցինք ու բանալին դրեցինք կողքը: Չէինք ուզում, որ մեր տան դուռը կոտրելով ներս մտնեն»:

15-ամյա Ջիվանն ու 11- ամյա Տիգրանն այժմ զբաղվում են կարատեով, մեդալներ են ստանում, սակայն ասում են,
որ շատ են կարոտում Գանձայի մոտակա անտառներում հոր հետ որսի գնալու օրերը:

Յոթ երեխաների ծնողները չգիտեն, թե ինչ է իրենց սպասում ապագայում, բայց գիտեն, որ Գանձայում իրենց երեխաները երջանիկ մանկություն են ունեցել:

Անի Գեւորգյան

Լրագրող, լուսանկարիչ, Խոսքի ազատության մրցանակի դափնեկիր։ Մասնակցել է լուսանկարչական ցուցահանդեսների ՄԱԿ-ի կենտրոնակայանում (Նյու Յորք) եւ ժնեւյան գրասենյակում, Եվրոպայի պալատում (Ստրասբուրգ), Փարիզում, Հռոմում, Բեռլինում, Վիեննայում եւ այլուր։