Մի ընտանիքի պատմություն. «Մի կյանքում մարդը քանի՞ տուն կարող է կառուցել»

Ռազմիկ Հովհաննեսյան. «Ծարում իմ տների վկայականներն այդպես էլ չտվեցին, հիմա էլ ունեցվածքի փոխհատուցում չեն ուզում տալ:
Մի կառույցից մյուսն են ուղարկում»:

Ռազմիկի կինը` Ադելա Հովհաննեսյանը, ասում է. «Անգամ ՄԱԿ-ի գրասենյակ ենք դիմել, բայց դեռ արդյունք չկա:
Ոչ ոք չի ասում`ի վերջո մեզ որեւէ փոխհատուցում տրվելու է, թե ոչ»:

Ռազմիկ Հովհաննեսյան. «44-օրյայի ժամանակ շտապ օգնության մեքենա էի վարում, վարորդների պակաս կար, իսկ որդիս առաջնագծում էր»:

Ադելա Հովհաննեսյան. «Աղջիկս մինչեւ հոկտեմբերի 20-ը մնացել էր գյուղի տանը: ԱԹՍ-ների տակ անասունին էր նայում»:

Ռազմիկ Հովհաննեսյան. «Նոյեմբերի 15-ին որոշ բաներ կարողացանք հանել: Գիտեինք, թե դա վերջին օրն է:
Եթե լավ կազմակերպեին տեղեկատվության տարածումը, մեզ ասեին, որ դեռ 15 օր ունենք, տնից շատ բան կհանեինք, ոչ թե կվառեինք»:

9 տարեկան Ադելան

7-ամյա Աննան

Ռազմիկ Հովհաննեսյան. «Երբ մեր գյուղից հեռանում էինք, անասունի մի մասը փախավ, մի մասին կարողացանք մոտակա բնակավայրեր հասցնել
ու շատ էժան ծախել: Հիմա միայն հավ ու ճագար ենք պահում, այն էլ երեխաների համար»:

Աննան այժմ հաճախում է Զորակի դպրոցը, բայց ասում է`դեռ չի հարմարվել:

Տատիկի անունը կրող Ադելան էլ դպրոցից խոսել չի սիրում:

Ադելա Հովհաննեսյան. «Այստեղ շատ շոգ է, իսկ մենք սարի հովին սովոր մարդիկ ենք»:

Աննա. «Շոգը շոգ է, բայց կարեւորը բոլորս միասին ենք»:

16 տարեկան Հակոբը ուզում է ռոբոտաշինություն սովորել. «Մի ծրագիր կա Արցախից եկած էրեխեքի համար: Սպասում եմ, որ ինձ կանչեն»:

Հակոբ. «Մեր Ծար գյուղը շատ եմ կարոտում, մանավանդ մաքուր օդն ու ազատությունը»:

Անի Գեւորգյան

Լրագրող, լուսանկարիչ, Խոսքի ազատության մրցանակի դափնեկիր։ Մասնակցել է լուսանկարչական ցուցահանդեսների ՄԱԿ-ի կենտրոնակայանում (Նյու Յորք) եւ ժնեւյան գրասենյակում, Եվրոպայի պալատում (Ստրասբուրգ), Փարիզում, Հռոմում, Բեռլինում, Վիեննայում եւ այլուր։